“Doen jullie ook loop safari’s?” vraagt de vriend.
“Natuurlijk!” antwoord Ralph onze ranger.
“Morgenochtend na het ontbijt om 10.00?”
Loop safari? Loop safari? Wat vraagt hij nou? Ik ga toch niet lopen door een park waar the big 5 zitten! En wat als we dan omsingeld worden door een kudde buffels? Of een bronstige olifant tegenkomen?
“Is goed,” antwoord ik, “we zullen er zijn om 10.00.”
Ralph had een geweer bij zich, dat gaf me een gevoel van een klein beetje veiligheid en een overdosis paniek.
“Met zo’n geweer schiet je toch geen olifant neer?”
“Nee”, zegt Ralph, “ik ben ook niet van plan om een beest neer te schieten.
Maar als wat tegenkomen, moeten we heel stil zijn en blijven staan en als jij wegrent moet ik je in je been schieten!”
Juist ja. Duidelijk.
Een schotwond in mijn been. Alsof ik dan niet zou schreeuwen. Maar goed, Ralph zal het wel weten.
We lopen braaf achter hem aan.
Opeens hoort Ralph iets.
“Staan blijven”, zegt hij op dwingende toon.
Hij verdwijnt achter de bosjes…
Oh nee, wat zit er achter de bosjes? 10 seconden gaat mijn hart als een idioot te keer.
“Een hagedis”, zegt Ralph als hij weer uit de bosjes komt.
Ralph is op zoek naar de plek waar ze ons komen ophalen. Maar hij kan de plek niet vinden. We moeten weer helemaal de berg opklimmen, terwijl ze ons beneden zouden komen ophalen. Ik heb het idee dat hij de weg kwijt is. Als we even gaan zitten om uit te rusten, valt Ralph zijn geweer tussen een rots een meter omlaag. Mijn hart staat stil.
Maar hij kan er bij en het geweer blijkt in orde te zijn. Stel je voor dat zijn geweer kapot was! Wat een ramp zou dat zijn.
We klimmen weer verder de berg op en net als Ralph 2 stappen heeft gezet valt zijn geweer weer, dit keer voor hem op de grond. Niks aan de hand zou je denken. Maar niks is minder waar, zijn geweer is in tweeën gevallen! Neeeeeeee!!!! Dit geloof je toch niet! We zitten midden op een berg, onze ranger is de weg kwijt en zijn geweer is stuk.
Ik ben in paniek, maar ik ren niet weg en ik schreeuw niet. Ook al kan hij me nu niet meer in mijn been schieten.
Stilzwijgend blijven de berg opklimmen totdat we in de verte onze lodge zien verschijnen.
Bij aankomst bedank ik Ralph.
Morgen gaan we toch maar weer met de land cruiser.